Wilderun – Epigone
De opener Exhaler is een heerlijk symfonisch en rustig nummer met een folk en musical achtig vleugje eroverheen. Het voelt (ook hier weer) als een warme deken waarbij je even kan wegdromen en op kan gaan in het prachtige muzikale landschap. De associatie met andere symfonische prog bands is daardoor niet ver weg. Woolgatherer volgt in eenzelfde stijl maar zorgt daarbij wel voor wat meer afwisseling in de muziek. Waardoor er al snel associaties met minder symfonische prog bands opkomen. Als we dan richting de 4e minuut gaan komt echter de aap stevig uit de mouw geschoten. Met een dosis Opeth achtige invloeden wordt keihard de (symfonische) Deathmetal geïntroduceerd. Om vervolgens weer kalm terug te zakken. Zoals Opeth dat ook zo goed deed.
Opeth is een van de namen die het sterkst in gedachte komt, maar Wilderun staat wel degelijk op zichzelf. Ze hebben een wat luchtigere sfeer en klinken vooral veel symfonischer. Epigone kenmerkt zich ook door een grote afwisselende dynamiek in de muziek. Subtiel worden hard en zacht veelvoudig afgewisseld, zowel in de muziek als in de zang. En vooral die laatste is daarin een sterke factor. De clean vocals zijn namelijk van enorm fijn en gevoelig niveau, terwijl de unclean vocals enorm diep gaan. Daardoor wordt een groot bereik behaalt om de emoties over te brengen. En wordt de dynamiek tussen de stijlen nog verder versterkt.
Het is ook juist die dynamiek wat dit album zo enorm fijn maakt. Waarmee ze zich tevens ook onderscheiden van de rest van de komende Progmetal platen. De prachtige aangrijpende symfonische rock en de bikkelharde (Death)Metal zijn hier zeer kundig verdeeld. En weten je de volle 62 minuten dan ook door alle pieken en dalen mee te nemen.
Legian's Muzikale blog 