15 jaar, 5 studio albums, 4 live albums, uitverkochte stadium tours, een legio aan hits en een alsmaar groeiende fanbase. Wat ons te wachten staat is ondertussen wel duidelijk. Walk The Sky is meer van hetzelfde. Meer stadium gerichte hardrock, meer door metal geïnspireerde riffs, meer episch klinkende nummers, meer meeslepende zang en meer energieke formulematige Rock & Roll. Zo dat is het, dat is de recensie. Alter Bridge levert met album nummer 6 precies af wat je van de heren verwacht. Die gedachte ging ten tijde van de release toen door mijn hoofd en tijdens de eerste luisterbeurten is dat nooit echt verdwenen. Ze hadden toen echter het voordeel dat The Last Hero ook niet echt een enorm sterke indruk had achter gelaten. Maar dat was toen, nu zo’n 4 jaar later is het leuk om eens terug te kijken of die mening nog staat. Want in die jaren is de plaat toch wel vaker gedraaid. Toch?
Als ik de keiharde cijfers erbij pak, dan blijkt dat Walk The Sky na de release al heel snel wegzakte in verhouding met hun andere albums. Met als resultaat dat er ongeveer een luisterbeurt per jaar inzat voor de afgelopen 2 jaar. En hoewel het in totaal vaker gedraaid heeft dan The Last Hero, staat het ver achter de toppers Blackbird en Fortress. En maar nipt voor AB III. Dus ja, Walk The Sky is wel vaker gedraaid, maar lang niet vaak genoeg om een indruk achter te laten. Is het album dan zo slecht? Nee, maar ze hebben gewoonweg veel betere albums afgeleverd. En bij elke luisterbeurt komen die albums toch in gedachte om weer eens op te zetten. Maar er valt hier gelukkig nog wel wat leuks te beleven.
Zo blijkt Tremonti ook hier weer een nummer als lead zanger voor zijn rekening te nemen. Iets dat ik dus volledig vergeten was. Forever Falling, het betreffende nummer, klinkt prima en verloopt zoals je zou verwachten. De rauwere zang van Tremonti is best een fijne afwisseling naast Kennedy. Maar hij blijft toch een beetje steken in het cliché rock zang stijltje. Tevens klinkt het geheel wat minder dicht geplamuurd en zijn er heuse synths te ontdekken. Dat laatste blijkt ook een duidelijke inspiratiebron voor ze geweest te zijn. En hoewel het niet direct voor monumentaal andere nummers heeft gezorgd, levert het wel een fijne afwisseling met hun oudere werk. Waarbij ik soms ook weer aan AB III moet denken. Iets wat schijnbaar ook niet onbedoeld is aangezien Myles Kennedy Walk The Sky als de tegenhanger van AB III ziet.
Uiteindelijk levert de band hier gewoon weer zeer degelijke hard rock af. En hoewel ze echte uitschieters missen, zitten er wel wat nummers tussen die toch goed opvallen. Pay No Mind bijvoorbeeld, met de heerlijke intro en elektro/synth invloeden. Maar ook Clear Horizon die lekker stevig en vlot door knalt. Of de lang uitgesponnen sinistere intro van Indoctrination. Maar ook het titelnummer Walk The Sky dat zo in de setlist opgenomen kan worden weet heerlijk tot beweging aan te zetten. Maar ook afsluiter Dying Light levert wat heerlijk gitaarspel op om van te genieten.
Uiteindelijk is Walk The Sky geen verkeerd album en zitten er zeer fijne nummers tussen. Maar het geheel weet simpelweg niet volledig te overtuigen. Van veel nummers hebben ze eerder al verschillende en veelal betere varianten geleverd. Waardoor dit vooral een herhaling van zetten wordt die nergens enige vorm van noodzaak af levert. Het gebruik van synths is leuk, maar veelal te ver naar achteren in de muziek gezet om echt op te vallen. Walk The Sky levert dus precies wat je van de band mag verwachten. Meer stadium gerichte hardrock, meer door metal geïnspireerde riffs, meer episch klinkende nummers, meer meeslepende zang en meer energieke formulematige Rock & Roll met een vleugje Synth erbij.
Legian's Muzikale blog 