Album nummer twee in de ontdekkingstocht door het muzikale avontuur wat Periphery is. Hail Stan, of Periphery IV: Hail Stan als volledige naam, draait hier al ongeveer net zo lang digitale rondjes als dat opvolger Djent is Not A Genre doet. En naarmate de tijd verstrijkt zit ik me meer en meer af te vragen hoe ik deze toentertijd in hemelsnaam gemist heb. Want ook dit is namelijk weer een verrekt goede plaat geworden. Het is hun eerste plaat onder hun eigen label en ze hebben voor Hail Stan ook eens echt goed de tijd genomen om hier iets sterks van te maken. Beide zaken waren voor de band nieuwe stappen en, voor zover ik hun oudere werk ook al wat beluisterd heb, is dat een goede keus geweest. Het resultaat levert namelijk een erg sterke, pakkende en coherente plaat op.
Openen doen ze hier met het bijna 17 minuten durende Reptile. Iets over een Stoner en reptiel achtige aliens. Het doet aan Tool denken. Ze knallen hiermee wel weer direct goed uit de startblokken. Muzikaal is het een heerlijk meeslepend nummer waarin ze een fijne veelzijdigheid, speelsheid en creativiteit laten horen. Ook Spencer trouwens, die sindsdien nog wel wat beter is gaan zingen, klinkt hier heerlijk. Een korte tour de force lijkt het wel, waarbij ze ook weer enorm veel speelplezier over weten te brengen. Ik wordt er in ieder geval vrolijk van. Elke keer ben ik echter wel weer een beetje bang dat het beste van de plaat direct is geweest. Maar goed, Periphery zal Periphery niet zijn als ze je toch niet nog ergens weten te verrassen.
Blood Eagle is de volgende en de titel doet mij direct aan de serie Vikings denken. Het bizarre en lugubere ritueel om iemand te vermoorden door de ribben aan de achterkant open te spreiden als vleugels en de longen eruit te halen is niet voor iemand met een zwakke maag weg gelegd. Dit nummer evenmin trouwens want ze komen hier direct een standje steviger uit de speakers. De band is toch vooral een metal band en zal dat laten merken ook, wat een heerlijk geweld leveren ze hier. CHVRCH BVRNER doet er niet voor onder trouwens (en is misschien nog wel het volgende stapje). Het is hetzelfde verhaal maar dan vanuit de Katholieken, die net zo luguber konden zijn als de Vikingen trouwens. “Open up the heart or die”, zachtaardig klinken die Katholieken zeker niet. Het korte nummer, minder dan 4 minuten zelfs, knalt met eenzelfde eenduidig geweld uit de speakers door de woonkamer. Mocht je nog iets kort en klein willen slaan dan lijkt dit daar een perfecte soundtrack voor.
Met Garden in the Bones krijgen we vervolgens wat meer ademruimte. Tekstueel en muzikaal wat minder pakkend dan de voorgaande nummers. Maar met wat meer focus op de melodieën zorgt het voor een fijne afwisseling. Het daarop volgende It’s Only Smiles is veruit het meest emotionele nummer, het contrast tussen de muziek, de titel en de inhoud is pakkend en sterk uitgewerkt. Het nummer is met recht het middelpunt van de plaat en voor mij met gemak een absolute favoriet van ze. Hoe waar is het ook wat Spencer zegt: “Death is true and I’ll be missing you, I think I’ll just smile through it all for you”. En ik maar denken dat ze mij na Everything is Fine! Niet meer zo emotioneel wisten te raken.
Follow Your Ghost heeft een vergelijkbaar thema, maar zoekt daarin vooral het contrast door de aandacht te leggen op de club van 27. Er word hier weer wat steviger gespeeld met een heerlijke riff die door het geheel heen dendert. Het rustpuntje is wel weer voorbij in ieder geval. Alleen de zang klinkt richting het einde iets te duidelijk als studio werk, alsof dat naderhand er nog aan toegevoegd is.
Crush is het muzikale uitstapje maar klinkt er absoluut niet minder hard om. De beat die erin zit is heerlijk zwaar en kan qua beukwerk gemakkelijk naast Blood Eagle en CHVRCH BVRNER staan. Het is trouwens dit nummer dat me doet realiseren dat ik verrekte veel moeite ga hebben om favorieten te gaan kiezen. Ik ga namelijk steeds meer twijfelen of Reptile wel het beste is wat ze op de plaat hebben gezet. En dan hebben we nog twee nummers te gaan.
Sentient Glow en Satellites gaan, zoals wel meer nummers op dit album, tekstueel hand in hand met elkaar. De eerste is een haast verplicht nummer over hoe wij als mensheid onze eigen wereld en toekomst de afgrond in helpen. Maar ze verpakken het mooi in een kalmer en melodieus nummer met een prachtige outro trouwens. Satellites gaat daar zowel muzikaal als tekstueel op door, maar ditmaal vanuit de aarde zelf. Ook hier is weel veel aandacht om de melodie uit te bouwen en het geheel te laten ademen. Dat wil niet zeggen dat ze niet in stijl afsluiten, want geheel in lijn met de tekst brengen ze er een knallend eind aan.
Hail Stan is een heerlijke plaat geworden. Een die met gemak tot in de top van het Progressieve Metal mag staan wat mij betreft. De heerlijke creativiteit en speelsheid die ze in hun muziek weten te leggen, gecombineerd met pakkende en aangrijpende teksten maken elke luisterbeurt weer een waar feest. Mijn grootste minpunt aan dit album heeft er vooral mee te maken dat ik deze na Djent is Not A Genre ben gaan luisteren. De flow en verdeling van de nummers daar is namelijk net wat beter gedaan dan hier. Hail Stan begint erg sterk met een muzikaal spektakelstuk, vervolgens knallen we door in absoluut beukwerk om daarna weer wat tot bedaren te komen. Maar na het kalmere middelpunt hebben ze wat moeite om weer een goede flow te vinden en erin te houden. Iets dat ze op Djent is Not A Genre net wel lukt in mijn optiek.
Al met al gaat deze nog flink wat luisterbeurten krijgen en ben ik enorm benieuwd naar hun voorgaande platen. Hoewel ik verwacht dat de finetuning daar wat minder zal zijn ben ik vooral benieuwd in hoeverre de creativiteit en het speelplezier daar er al inzitten. Een leuke tocht voor de komende maanden in ieder geval.
“Suck my balls”
Legian's Muzikale blog 